Przez bardzo długi czas niebo, jego zmieniające się otoczenie, nieprzewidywalność pogody i warunków atmosferycznych pozostawały poza ludzką kontrolą oraz poza jego pełnym zrozumieniem. Dla artystów było to wyzwanie – niebo stanowiło element trudny do uchwycenia. Nieuchwytne powietrze przybierało abstrakcyjną formę, pozbawioną konkretnych kształtów i naturalizmu. Ludzie wczesnych epok kształtowali swoją sztukę, skupiając się na ukazywaniu bóstw i wierzeń. Starożytni Egipcjanie interpretowali niebo w sposób symboliczny, często przedstawiając go poprzez boga powietrza lub inne istoty boskie. Rzymianie zaś wykorzystywali niebo jako tło dla swoich scen, traktując je jako element dekoracyjny, ale niezbyt skupiając się na jego szczegółach. Dopiero z czasem, szczególnie od XVI wieku, zaczęto dostrzegać niebo jako samodzielny temat sztuki.
Zmiana ta zbiegła się z postępami w dziedzinie naukowej, szczególnie astronomii i meteorologii. Odkrycia dotyczące atmosfery i zjawisk nieba zainspirowały artystów do bardziej szczegółowego i realistycznego przedstawiania go. Dzięki lepszemu zrozumieniu perspektywy i głębi, artyści zaczęli używać cieniowania, aby oddać różnice w kolorze nieba w zależności od jego odległości od horyzontu.
W rezultacie, niebo przestało być jedynie tłem dla wydarzeń na ziemi i zaczęło być postrzegane jako istotny element pejzażu, często stanowiący główny temat dzieł artystycznych.
Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
