Dlaczego niebo jest niebieskie, dlaczego zabiela się w kierunku horyzontu i dlaczego staje się czerwone o wschodzie lub zachodzie słońca?
To pytanie przez wieki nurtowało starożytnych artystów. Większość z nich polegała na własnym zmyśle obserwacji, odnotowując widziane przez nich zmiany koloru nieba. Dopiero po jakimś czasie pojawiła się wiedza na ten temat.
‘’Wszystkie zjawiska optyczne atmosferyczne – kolor nieba, tęcze, miraże itp. – występują, gdy ścieżka światła jest zakłócona lub zablokowana. Gdyby widzialne światło słoneczne przechodziło przez atmosferę bez zakłóceń, niebo byłoby czarne, tak jak na Księżycu, a gwiazdy byłyby widoczne w ciągu dnia.’’
Tak naprawdę dopiero w 1871 roku Lord Rayleigh dowiódł dlaczego niebo jest niebieskie:
‘’Światło niebieskie jest to światło słoneczne, które uderzyło w cząsteczki powietrza lub cząsteczki kurzu (cząsteczki aerozolu) w atmosferze i zostało rozproszone we wszystkich kierunkach. Rayleigh pokazał, że cząsteczki, które są bardzo małe w porównaniu z długością fali światła, takie jak cząsteczki powietrza, rozpraszają światło z niską efektywnością, ale z dużą selektywnością, rozpraszając krótkie fale światła widzialnego (fioletowe i niebieskie)…’’
Ta wiedza pozwoliła nam zgłębić tajemnice nieodgadnionych dotąd zjawisk zachodzących na niebie.
Fragmenty z książki ‘’THE SOUL OF ALL SCENERY A History of the Sky in Art’’ Stanleya Davida Gedzelmana
